Peru is een arme man gezeten op een gouden bank

De week Arequipa was geweldig intens…

De aankomst in het huisje van Roberto en zijn familie was de aankomst in het paradijs. De warme douche was de 7de hemel, na 2 maanden wassen in een emmer met ijskoud water. Mijn bedje was heerlijk hard en had geen kuil in het midden, zoals mijn bed in Ichuña. Het dragen van sandalen en een korte broek deden me ook deugd na het dikke truien avontuur…
Het onthaal door de familie was warm en intens. Dit bleef de hele week zo. We kookten samen en praatten over diepzinnige en interessante onderwerpen.
Roberto en zijn familie zijn heel begaan met de noden en problemen van hun land. Hun ideeën en opvattingen inspireerde me.
Roberto zelf is een enorm enthousiast en actief man. Hij werkt als vrijwilliger in verschillende organisaties en doet veel goed werk. De laatste maand echter zit hij met zijn been in de gips en kan dus minder werken; dit doet zijn enthousiasme echter niet verminderen. Dit maakte wel dat ik me moest wagen aan het autorijden in het Peruaanse verkeer. Een hel! Maar noodzakelijk om op alle plekken te geraken waar de therapieën gegeven werken.

Hier een beschrijving van mijn dagindeling.
07.00 Wekker! De drukke dag kon beginnen. Na een stevig ontbijt, dat in Belgische termen meer lijkt op een boerenmiddagmaal met vlees groenten en aardappelen, vertrokken richting de gevangenis. We gaven elke dag gedurende 2 uren danstherapie aan vrouwen die om verscheidene redenen in de gevangenis zitten. Deze 2 uren waren enorm waardevol. Ik had het gevoel dat ik echt iets kon betekenen voor hen. De vrouwen genoten echt van de sessies en slurpten de positiviteit gulzig op. Op maandag waren er 50 vrouwen die deelnamen aan de sessie… Na 2 uren werden we overladen met koekjes, koffie en eten… Het was schrijnend te zien hoe een leeg bestaan de vrouwen daar leiden. Er wordt niets, maar dan ook niets van activiteiten voor hen georganiseerd. Ze brengen hun tijd door met breien, breinen en nog eens breien… Familie zien ze zo goed als nooit… Als ze ziek worden krijgen ze geen verzorging of medicamenten. Roberto koopt regelmatig medicamenten voor hen waar nodig. Hij zit echter met zijn handen in het haar omdat hij geen centen heeft om voor 100 vrouwen medicatie te kopen. Een groot deel van het geld van de benefiet zal hier dan ook naar toe gaan.
Na het afscheid in de vrouwengevangenis waag ik me weer achter het stuur en begeven we ons naar de andere kant van de stad, naar een albuerge van de politie. Dit is een gevangenis voor jongeren. De politie pikt deze jongeren van straat omwille van verschillende redenen zoals minderjarig prostitutie, geweldpleging of drugstransport. Ook komen jongeren die leiden onder huiselijk geweld, verwaarloost worden of op straat leven terecht in deze gevangenis. Zonder proces worden deze tieners ontnomen van hun vrijheid, van contact met familie en dierbaren. En dit op zo een cruciaal punt in hun leven. Ze worden samen gezet in 1 groep, in 1 gebouw… Dat deze mengelmoes aan problematieken de problemen nog groter maakt moet ik je niet vertellen… De bewakers schrikken ook niet terug van het gebruiken van geweld om de orde te handhaven.
Las hormigas rojas in de vrijwilligersorganisatie die het leven van de jongeren in de albuerge iets aangenamer probeert te maken door middel van het organiseren van activiteiten. Ook zij hebben niets financiële steun. Ook hier gaat geld van de benefiet naar toe.
Nicole en ik maakte samen met deze tieners een supergave choreografie op stoere muziek. De jongeren gingen hier helemaal in op. Bij afsluiting filmden we deze dans die binnenkort op youtube te bewonderen zal zijn! Het deed ons en hen goed om wat vreugde te brengen binnen deze hoge muren…
Na een korte middagpauze begaven we ons naar de wijk Juan 23, die gelegen is aan de voet van de vulkaan de Misti. Door de straten van deze schrijnend arme buitenwijk klonk de muziek van K3 en Samson en Gert… Op straat dansten we met kinderen die leiden onder huiselijk geweld, ze worden verwaarloosd en hebben een heel problematische familiesituatie… Het kwam wel hard aan om te zien hoe deze kinderen elkaar doelbewust en om ter hardste sloegen, elkaar manipuleren en mishandelen… Toen een jongen van 14 zijn naam niet kon opschrijven schrok ik wel, ik dacht dat alleen de oude vrouwtjes van Ichuña analfabeet waren…
We sloten af met een minder zware sessie in wijk van Roberto waar we op straat dansten met enkele gezinnen. Dit in het teken van buurtwerking. De groep bestond uit ongeveer 20 personen van 3 tot 75 jaar. Toen we met z’n allen de laatste sessie het volksdansje op de muziek van ’t smidje van Laïs uitvoerden besefte ik hoe intercultureel en leeftijdsoverschrijdend dans kan zijn.

’s Avonds kon ik niet slapen, te veel indrukken denk ik… Zou het niet??

Ik krijg direct zin om een nieuwe benefiet te organiseren… Jullie ook??
Het is zo broodnodig, veel meer dan je ooit zou durven denken…