la suerte

Het 5de piano-concerto van Beethoven inspireert me op dit moment om de dingen die ik hier beleef op een goede manier in woorden om te zetten…

Ergens in mij leeft er gemis…
Gemis naar de thuisbasis die zo warm is.
Gemis naar dierbaren.
Dit gemis werd dit weekend een beetje versterkt doordat ik hier alleen ben in Ichuña. Nicole is een weekendje naar Arequipa, om haar man Leonard, te bezoeken.
Gelukkig zet de stralende zon er me toe aan dit gemis in positiviteit om te zetten.

En deze positiviteit geeft me geluk.
Een oude Peruaanse wijsheid zegt dat als je een condor ziet, die uit de richting van de zon komt, je veel geluk krijgt.
De gigantische condor die ik vandaag uit de richting van de zon op me af zag komen vliegen vervulde me in ieder geval met geluk… Echt prachtig, wat een gigantische vogel!!
Ik zat op dat moment, samen met enkele lieve mensen van Ichuña te picknicken, op de top van een berg die we net hadden beklommen. Het stijgen van 3600 meter naar 4100 meter was een ramp voor mijn ademhaling maar een zegen voor al de rest. Het is machtig te zien hoe je stapje voor stapje, je horizon ziet verruimen en versierd worden met meer en meer prachtige ruwe bergen die de Andes tot zo een prachtig gebergte maken.
Niet alleen het vergezicht is prachtig, elke stap die je zet kom je wel iets opmerktelijks tegen: een offergraf van een lama, schimmels waaruit kleurstoffen gehaald worden om verf te maken, planten, kruiden,… Mijn Ichuñese gidsen wisten hierover alles te vertellen. Zo leerde ik bij dat elke plant, elk ding dat eetbaar is, wel ergens goed voor is.
Zo is de kern van een soort grondcactus goed tegen de impotentie.
Zo is een plantje dat hier met hopen groeit goed tegen de griep en tegen de hoest.
Zo is het verse bloed van een soort van duifje, dat hier in Ichuña leeft, heel goed voor mensen die een ijzertekort hebben.
Ik heb deelgenomen aan het neerschieten van deze duifjes met een katapult, ik heb ze mee gepluimd en ik heb ze gebakken en opgegeten. Het verse bloed, dat dan gemengd wordt met wijn, heb ik toch maar even aan me laten passeren…
De duifjes aten we op samen met gepofte maïs en verse warme koeienmelk met kruiden die we hadden geplukt (die goed zijn tegen maagkrampen).
Deze maaltijd bereidde en at ik samen met Adan en Benita, in hun gezellige huisje.
We maakten samen mijn olla (aarden kookpot) die ik hier gekocht heb in een winkeltje, gebruiksklaar. Dit door hem op vuur te verwarmen en vervolgens in te smeren met het vet van het vlees van een alpaca. Deze alpaca hadden Benita en Adan een tijdje geleden geslacht. Van het vlees kunnen ze maanden genieten, en dat zonder koelkast. Ze laten het vlees uren drogen in de zon, wikkelen het in zout en hangen het op wasdraden, die doorheen hun huisje lopen, op. Dit grappig zicht maakt dat het vlees 5 maanden bewaard kan blijven!

Al deze dingen zijn zo anders als in België… Maar ze zijn zo mooi, zo waardevol.
De mensen leven hier zo dicht bij de natuur. Als je de vrouwtjes hier ziet lopen met het resultaat van hun oogst op hun rug zou je bijna denken dat de natuur de mensen hier echt in de grip heeft. Het lijkt er namelijk meer op dat de oogst er met het vrouwtje vandoor gaat, zoveel dragen ze op hun rug!
Er is zoveel te vertellen over de natuur hier, er is zoveel te beleven, na elke berg is er weer een andere, een hele nieuwe bron aan wijsheid en aan avontuur!

Als ik jullie iets goeds mag toewensen dan is dat, dat je op diezelfde berg mag staan, met dezelfde mensen, avontuur, natuur rondom je!