in mijn duizende sterren hotel

De voorbije 2 weken heb ik enorm genoten van het leven hier in Ichuña. Ik voel me hier intussen echt echt thuis! Er is zoveel positiefs, er is zoveel moois, er is zoveel leuks te doen.

Mijn dag begint om 7 uur. Het is hier dan al vol op licht, de zon schijnt hard, maar het vriest nog stevig. Op mijn blote voetjes ga ik mijn kamertje uit, de mooie patio op, mijn emmer water vullen bij het kraantje. Met deze emmer ijskoud water was ik me in mijn kamertje. Om Half 8 loop ik de deur uit en ga op zoek naar pancitos (broodjes), palta (advocado) en platanos (banaan). Dat is mijn heerlijke ontbijt, als de bakker tenminste de vorige avond zin heeft gehad om brood te bakken, anders zit heel het dorp zonder en eet ik beschuitjes.
Na het ontbijt werken Nicole en ik aan onze eindwerk: we bereiden de sessies voor, we reflecteren op de sessies en schrijven onze bevindingen in onze thesis op. Dat is best veel werk, maar ook heel interessant en leuk om te doen.
Tegen een uur of 11 wordt het hier wat warmer in de zon, op woensdag en zondag is dat het moment waarop we aan onze was beginnen. Met de hand en met koud water schrobben we onze kleren. Mijn handen lijken niet goed tegen het waspoeder van hier te kunnen. Elke keer schrob ik mijn handen open, tot bloedens toe. Het nadeel is dat, doordat er hier op deze hoogte weinig zuurstof is, deze wondjes heel slecht, eigenlijk helemaal niet genezen. Maar dat neem ik er maar bij, er zijn ergere dingen!
Tegen 12 uur lopen we alle Ichuñeese winkeltjes af, op zoek naar ingrediënten voor ons middagmaal. Koken doe ik hier echt super graag. Met weinig middelen slaag ik er toch steeds in een lekkere maaltijd klaar te stomen, en dat is echt genieten!
In de namiddag hebben we in de week steeds onze sessies. We hebben 3 keer per week sessies met studenten. Ook hebben we sessies met ouderen en met kinderen. Op zondag zingen Nicole en ik mee in de kerk. Super leuk! De gemeenschap hangt hier echt sterk aan elkaar, mede door hun grote geloof.
Een andere manier waarop de bevolking hier zo sterk samen hangt zijn de feesten. Elke dag lijkt er wel een feest te zijn. Het ene al wat groter en ‘dronkener’ dan het andere. Maar dansen doen alle mensen op elk feest. De mensen zijn steeds heel vereerd als ook wij meedansen. Het doet hen deugd te zien dat we ons op gemak voelen, ons thuis voelen. Zowel oud als jong is geïnteresseerd in ons, begroeten ons, stellen ons vragen. De blonde haren en blauwe ogen vallen op tussen de bruine ogen en pikzwarte haren.
Het is ook fijn hoe goede contacten met mensen opgebouwd worden en hoe je stilaan iemand leert kennen en vertrouwen. Er zijn hier heel veel lieve mensen, zowel jong als oud. Ze komen met me praten, babbelen, lachen. Sommige dingen begrijpen we niet van elkaar om dat de cultuur zo verschillend is. Andere basale menselijkheden zoals blijdschap, verdriet en schoonheid zijn weer volledig hetzelfde. Dit geeft dan weer erkenning en een heel goed gevoel.
Hier en daar zoek ik tijd om te gaan wandelen in de bergen, langs de rivier, mijn neus achterna. Ook ’s avonds ga ik wel eens op de brug zitten en kijk ik in het pikkedonker naar de pinkelende sterrenhemel. Ongelooflijk mooi is die, niet te vergelijken met de overbelichte hemel in België…
De avond valt hier snel. Om kwart voor 6 schijnt de zon nog, om 6 uur is het donker en wordt het ook ijskoud. Toch hebben we nog steeds onze bezigheid tot half 10, want dan is het echt tijd om, met mijn broodnodige warmwaterkruik en knuffeltje, onder de wol te kruipen…

Buenas noches!