Si tu virgen viste de oro, desnudala!
Blijf op de hoogte en volg Sofia
13 Augustus 2012 | Peru, Arequipa
Opnieuw enkele indrukken vanuit het verre Peru.
De vrouwen gevangenis:
Drie keer per week reis ik in de vroege ochtend gedurende 1.5 uur heen naar Socabaya, dat is een wijk aan de rand van Arequipa. Daar, in het stof en in de brandende zon, bevindt zich de gevangenis. Na enkele overdreven controles word ik heel warm ontvangen door de vrouwen die vaak reeds jaren in de gevangenis leven. 2 jaar geleden gaf ik daar samen met mijn klasgenootje/vriendin Nicole ook danstherapie voor onze thesis, veelal aan dezelfde vrouwen. Ongelooflijk te bedenken wat ik allemaal de voorbije 2 jaar heb mogen meemaken in vergelijking met hun leven de voorbije 2 jaar tussen die 4 hoge, met prikkeldraad bekleedde muren. Op de binnenplaats van de gevangenis dansen we telkens 2 volle uren. De vrouwen zijn enthousiast en nieuwsgierig, open en beweeglijk, dankbaar en expressief. Het bezorgd me steeds opnieuw kippenvel te zien dat de vrouwen zo vrij als een vogel dansen en bewegen.
Casa Chapi in Chivay:
De voorbije 5 dagen bracht ik door in Casa Chapi te Chivay, op 4 uren reizen van Arequipa. De streek rond Chivay kent reeds jaren vele Alpaqueros, dat zijn families die Alpaca’s kweken en verzorgen. De alpaca is een soort lama die vooral bekend is om zijn verfijnde wol. Deze wol werd ook ontdekt door enkele Noord-Amerikanen die Alpaca’s vanuit Chivay naar Noord-Amerika brachten om daar een Alpaca-industrie op te starten. Deze industrie kent een goot succes in Amerika. Als wederdienst voor de Alpaqueros in Chivay financieren deze Amerikanen Casa Chapi, een tehuis voor de kinderen van de Alpaqueros. Waarom?: Het verzorgen van Alpaca’s houd in dat je dagen/weken met de kudde door het hooggebergte trekt. Deze families, met soms tot 12 of meer kinderen, leven in erg primitieve, onhygiënische omstandigheden waar bijna geen onderscheid gemaakt wordt tussen dier en kind. De kinderen gaan ook niet naar school vanwege de gigantische afstanden die ze afleggen. Casa Chapi heeft als doel een dak, voeding, gezondheid en een thuis te bieden aan deze kinderen, dicht bij de school. Het huis straalt rust en vreugde uit. Deze week gingen de deuren open en ik mocht getuige zijn van hoe de kinderen voor het eerst in hun leven zich konden wassen met warm water, aten aan een tafel met stoelen i.p.v. op de grond, konden slapen in een bed i.p.v. op de vachten van dieren, hun tanden poetsten.... Dit leverde vaak ontroerende en grappige scenes op. Zo was er Juancito, een ventje van 4 jaar, die angst had om in de douchte te stappen. “Nee, ik wil niet in de douche” huilde hij. Na wat aanmoeidigingen waagde hij toch de stap. Wanneer we hem na 10 minuutjes vroegen om uit de douche te komen: Opnieuw gehuil, “Nee, ik wil niet uit de warme douche”. Ik danste met de kinderen gedurende enkele uurtjes per dag maar leefde me ook uit in voetbal en kleertjes wassen. Minder amusant was de confrontatie met hun enorm lage schoolse kennis tijdens de namiddag dat een leerkracht hen kwam helpen met schoolwerk. Een jongen van 8 die niet eens tot 10 kan tellen, ik wist niet dat dat bestond. Hopelijk kan dit project hier hoop brengen. En voor de orthopedagogen onder ons: De 2 opvoedsters daar werken 7 dagen op 7, dag en nacht. Ze slapen bij de kinderen, geven hen eten én de nodige moederlijke warmte...
Binnen 2 weken keer ik terug naar Casa Chapi, ik kijk er naar uit!
Tussen het werken door bekijk ik vaak de bergen die hier alom vertegenwoordigd zijn. Ook wanneer ik ’s morgens ga joggen is de vallei prachtig in de ochtend zon. Dat zijn momenten waarop ik echt ontspan en geniet van rust en ontspanning.
Dit allemaal en nog veel meer maakt dat ik hier echt een mooie en boeiende ervaring beleef!
Heel veel liefs van Sofia!
De vrouwen gevangenis:
Drie keer per week reis ik in de vroege ochtend gedurende 1.5 uur heen naar Socabaya, dat is een wijk aan de rand van Arequipa. Daar, in het stof en in de brandende zon, bevindt zich de gevangenis. Na enkele overdreven controles word ik heel warm ontvangen door de vrouwen die vaak reeds jaren in de gevangenis leven. 2 jaar geleden gaf ik daar samen met mijn klasgenootje/vriendin Nicole ook danstherapie voor onze thesis, veelal aan dezelfde vrouwen. Ongelooflijk te bedenken wat ik allemaal de voorbije 2 jaar heb mogen meemaken in vergelijking met hun leven de voorbije 2 jaar tussen die 4 hoge, met prikkeldraad bekleedde muren. Op de binnenplaats van de gevangenis dansen we telkens 2 volle uren. De vrouwen zijn enthousiast en nieuwsgierig, open en beweeglijk, dankbaar en expressief. Het bezorgd me steeds opnieuw kippenvel te zien dat de vrouwen zo vrij als een vogel dansen en bewegen.
Casa Chapi in Chivay:
De voorbije 5 dagen bracht ik door in Casa Chapi te Chivay, op 4 uren reizen van Arequipa. De streek rond Chivay kent reeds jaren vele Alpaqueros, dat zijn families die Alpaca’s kweken en verzorgen. De alpaca is een soort lama die vooral bekend is om zijn verfijnde wol. Deze wol werd ook ontdekt door enkele Noord-Amerikanen die Alpaca’s vanuit Chivay naar Noord-Amerika brachten om daar een Alpaca-industrie op te starten. Deze industrie kent een goot succes in Amerika. Als wederdienst voor de Alpaqueros in Chivay financieren deze Amerikanen Casa Chapi, een tehuis voor de kinderen van de Alpaqueros. Waarom?: Het verzorgen van Alpaca’s houd in dat je dagen/weken met de kudde door het hooggebergte trekt. Deze families, met soms tot 12 of meer kinderen, leven in erg primitieve, onhygiënische omstandigheden waar bijna geen onderscheid gemaakt wordt tussen dier en kind. De kinderen gaan ook niet naar school vanwege de gigantische afstanden die ze afleggen. Casa Chapi heeft als doel een dak, voeding, gezondheid en een thuis te bieden aan deze kinderen, dicht bij de school. Het huis straalt rust en vreugde uit. Deze week gingen de deuren open en ik mocht getuige zijn van hoe de kinderen voor het eerst in hun leven zich konden wassen met warm water, aten aan een tafel met stoelen i.p.v. op de grond, konden slapen in een bed i.p.v. op de vachten van dieren, hun tanden poetsten.... Dit leverde vaak ontroerende en grappige scenes op. Zo was er Juancito, een ventje van 4 jaar, die angst had om in de douchte te stappen. “Nee, ik wil niet in de douche” huilde hij. Na wat aanmoeidigingen waagde hij toch de stap. Wanneer we hem na 10 minuutjes vroegen om uit de douche te komen: Opnieuw gehuil, “Nee, ik wil niet uit de warme douche”. Ik danste met de kinderen gedurende enkele uurtjes per dag maar leefde me ook uit in voetbal en kleertjes wassen. Minder amusant was de confrontatie met hun enorm lage schoolse kennis tijdens de namiddag dat een leerkracht hen kwam helpen met schoolwerk. Een jongen van 8 die niet eens tot 10 kan tellen, ik wist niet dat dat bestond. Hopelijk kan dit project hier hoop brengen. En voor de orthopedagogen onder ons: De 2 opvoedsters daar werken 7 dagen op 7, dag en nacht. Ze slapen bij de kinderen, geven hen eten én de nodige moederlijke warmte...
Binnen 2 weken keer ik terug naar Casa Chapi, ik kijk er naar uit!
Tussen het werken door bekijk ik vaak de bergen die hier alom vertegenwoordigd zijn. Ook wanneer ik ’s morgens ga joggen is de vallei prachtig in de ochtend zon. Dat zijn momenten waarop ik echt ontspan en geniet van rust en ontspanning.
Dit allemaal en nog veel meer maakt dat ik hier echt een mooie en boeiende ervaring beleef!
Heel veel liefs van Sofia!
-
13 Augustus 2012 - 08:49
Greet Casier:
Dag Sofie,
prachtig werk doe je he! hou er de moed in en zoek maar verder wat je de kinderen en vrouwen het best kan meegeven. Zij zullen je blijvend herinneren. Zeker die vrouwen waar je al voor de tweede keer komt. Een buitengewone kans die jij krijgt om zo'n dingen te doen, met voor jou een mooie ervaring en leerschool en voor hen een ervaring van liefde en genegenheid. Veel warme groetjes, ook van Marc. greet -
13 Augustus 2012 - 14:22
Annette:
fantastisch dat je twee, heel verschillende projecten kan ondersteunen en meemaken - meeleven! Ik ben er zeker van dat deze mensen genieten van jouw enthousiaste levenskracht die maakt dat ze kunnen 'vliegen' - joggen op zo'n hoogte...het zou Toon ook wel iets zeggen...extra veel rode bloedcellen en daarna iedereen voorbij....veel liefs! annette en co -
13 Augustus 2012 - 18:22
Evelien:
Waw Sofia... echt indrukwekkend. Zo te horen genieten de vrouwen weer evenzeer als toen... en breng jij een zonnestraaltje in hun bestaan. Dat is pas echt een verschil maken! Ben blij dat je ook de kans hebt om andere plekken te zien... nog heel veel succes ginder! En ik stuur je een warme knuffel. Kus! -
13 Augustus 2012 - 20:43
Wim En Hilde:
Dag Sofia,
Mooi wat je daar allemaal doet. Wat een deugdoende en boeiende ervaring!
Lieve groeten van Wim en Hilde. -
13 Augustus 2012 - 23:06
Maarten En Sophie:
Ongelooflijk, wat een verschil tussen de leefwereld van onze westerse kinderen en de normale leefwereld van de Alpaqueros- kinderen! We lezen dat je enorm veel respect hebt voor de opvoedsters daar en terecht als je dit zo allemaal leest! Maar wij hebben dat ook ten volle voor jou, Sofia, ook jij geeft je immers helemaal voor deze kinderen en vrouwen, zonder enig eigenbelang! Enorm knap! -
13 Augustus 2012 - 23:29
Moeke Hilde:
Lieve Sofia,
Al de ganse dag zag ik er naar uit om je verhaal te lezen, daar ik het van Hadewich en tante Linda vernam, maar nu pas even de tijd....wij zijn echt blij dat het jou zo goed gegaan is in Chivay!! We waren er zo benieuwd naar, want het was toch weer een hele nieuwe onderneming !!! Echt fijn dat je er binnen 2 weken terug naar toe kan!
Lieve Sofia, blijf genieten van alles wat op je weg komt! proficiat met jouw inzet voor de vrouwen in de gevangenis en de kinderen in de albuergas en in Casa Chapi!
Vele lieve groetjes, moeke en vake -
14 Augustus 2012 - 21:58
Stefaan Vanneste:
Lieve Sofia,
Wat goed je terug te vinden in Arequipa, bruisend, tussen de mensen, met de mensen, met een hart voor de mensen, bewegen en dansen met gevangen en vastgehouden vrouwen, die met je kunnen en mogen meevliegen. Schouderkloppen die vleugels geven. dansen op de stralen van de Inca-zon, omhoog klimmen op de zonnestralen van Pacha Mama, even de hemel mogen raken, met tederheid van vingertoppen, met al die jpnge moeders, met evenveel dromen, jonge meisjes van waar ook.
Hemels moet dat zijn zo samen, twee culturen, zo verschillend en toch zo één, samen ontroerd worden, wenen, tranen delend van vreugde, vermengd met tranen, zilt van zout en bijtende pijnen, wenend gemis...
Ervaren, dat mogen en kunnen geven, oneindig meer betekent, dan moeten krijgen, krijgen vanuit diepten van ongewild gemis.
Jouw ervaringen, Sofia, doen mij en moeke vandaag mijmeren naar vroeger, jawel, de vorige eeuw reeds, een eeuw oneindig veel te vol aan pijn en schreiend verdriet, van kinderen, geliefden, machtelozen, aanschuivend naar de dood, veel te vroeg, onrechtvaardig vroeg. Brutale eeuw, twee maal op honderd jaar, miljoenen mensen, koelbloedig afgemaakt, door grillen van macht-psychopaten.
Jawel Sofia, stilaan krijg je "oudjes" als wij. Maar vandaag geef je ons terug vitaliteit, als vroeger en weleer. Je jeugdig vlindervleugel-gevoelig voor mensen in de weer zijn zijn maakt ons vandaag terug jong en vurig, jawel vuriger als nooit tevoor.
Heel van harte,
Het ga je goed meid, mijn grote meid, mijn lieve meid!!!
Vake en moeke -
15 Augustus 2012 - 21:05
Sonja:
Dag Sofia,
Oh, wat is het leuk om weer eens iets van je te horen.
Het ga je precies goed zo te lezen...
Nog even geduld en dan komt Lieven je opzoeken.
Dan kan je de indrukken en ervaringen delen...
Het ga je goed daar in het verre Peru!
Veel liefs
Sonja en Roeland
-
15 Augustus 2012 - 21:05
Sonja:
Dag Sofia,
Oh, wat is het leuk om weer eens iets van je te horen.
Het ga je precies goed zo te lezen...
Nog even geduld en dan komt Lieven je opzoeken.
Dan kan je de indrukken en ervaringen delen...
Het ga je goed daar in het verre Peru!
Veel liefs
Sonja en Roeland
-
15 Augustus 2012 - 23:56
Francien Paalhaar:
Beste wereldreiziger,
Graag zou ik je om een gunst willen vragen.
Mijn zus en haar vriend zijn door Zuid-Amerika aan het reizen op de fiets. Helaas is vanochtend hun trekkingsfiets (Santos) gestolen in Puno, Peru. Het gaat om een grote blauwe herenfiets en een kleine zwarte damesfiets. Beiden van het merk Santos. Mocht je hier toevallig iets van zien, zou je dan svp zo snel mogelijk contact willen opnemen met jannekepaalhaar@hotmail.com of patrick.hoekstra@mooiopreis.nl . Er staat een beloning van 1000 euro op! Alvast super bedankt voor je hulp!
-
16 Augustus 2012 - 08:53
Christine:
Geen woorden zijn groot genoeg om uit te drukken wat een fantastisch werk je doet en beleeft, proficiat hoor. Koester al je ervaringen, het maakt je leven sterk.
Mijn Spaans zal toch niet goed genoeg zijn om de titel van je verslag te vertalen; ik durf het niet opschrijven zoals ik het zou vertalen!!
lieve groetjes -
20 Augustus 2012 - 10:59
Agnes Bruneel:
hey Sofia!
amaai, wat een fantastisch verhaal en wat een mooi werk doe je daar! Het lokt zoals ik net las bij de andere 'reageerders' warme gevoelens uit. Je bent voor ons allen een voorbeeld van durf, inzet en grote empathie. Proficiat! Het zijn dé momenten van je leven en straks als Lieven eraan komt en je met hem al die belevenissen kan delen kan jouw Peru-tijd niet meer stuk.
In een mail van Inge Debrouwere las ik ook fantastische verhalen vooral over de natuur in het oerwoud van Ecuador en over het heel premitieve leven ginds. Net zoals bij jou in Peru: contrasten van wondermooie dingen, puurheid, eenvoud met dan weer schrijnende vaststellingen: dit bestaat op onze kleine wereldbol, zoveel ongelijkheid. Het doet ons nadenken over hoe onze wereld in elkaar zit. Jij doet er alvast iets aan en dat verdient al onze lof!
Stel het verder goed ginder! veel liefs en een abraso fuerte van ons allen. -
27 Augustus 2012 - 22:25
Joris Bruneel:
Dag Sofiaatje,
Ik heb pas eind vorige week jouw verslagen gelezen. Je zal alles wel doorgestuurd hebben naar mij, maaar waarschijnlijk naar mijn vroeger émailadres. Ik belde vorige week met jouw liefste mama om één en ander bij te praten en alsook om te vertellen dat ik van jou een mooi kaartje gekregen had van uit Peru. Waarvoor heel veel dank trouwens, het deed me plezier dat je het vooreerst daar goed stelde, maar ook om te lezen dat onze voorbereidings- en uitwisselingsvoormiddag begin juli in Oostmalle toch wel vruchtbaar gebleken was. Ik zou het leuk en interessant vinden moest je foto's of ander beeldmateriaal van jouw dansende pappenheimers ginder ver weg, mij bij jouw terugkomst kunnen tonen. Maar goed, dit allemaal gezegd zijnde, vroeg je moeke mij of ik jouw reis-en belevingsverslagen had gelezen. Ik dacht meteen: Sofia heeft dat naar mijn oud émailadres gestuurd, want ik moest bekennen dat ik niets ontvangen had. Geen nood echter, in de korste keren zat ik na het neerleggen van de telefoon, jouw relazen te lezen. Ja, op Google kun je dus wel alles terugvinden hé. Ik moet zeggen dat ik wel ontroerd was toen ik jouw boeiend verhaal las. Je maakt duidelijk opnieuw iets unieks mee. Uiteraard voel ik veel herkenning met hetgeen je schrijft over dans als hefboom om al het vitale, vreugdevolle en energieke bij mensen te doen reveleren. Ik sprak je vake nog vrijdagavond tijdens de receptie van het huwelijk van Janos en Marjan... Hij was niet alleen een trotse papa, met zo'n dochter, maar hij liet ook zijn wijs licht schijnen over dat medium dans(therapie), dat hem eigenlijk wel vreemd is, maar niet ongenegen..., ook al omdat hij de effecten ervan als meerwaarde tot het menselijke schone in beleving en de daardoor ontstaande, veelvuldige en gevarieerde contactreflexies, duidelijk begrijpend onderkende. Momenteel ben ik zelf na toch wel een deugddoende vakantie terug aan het werk... Ik ben ook doende een nieuwe opwarmingsdans aan het creeëren. Ben benieuwd naar jouw choreografie op die reggeaton muziek. Ik heb dat opgezocht op youtube... Je vindt daar ook clipjes met zumba-reaggaeton. Indien je inspiratie zou mankeren, kun je daar altijd eens gaan neuzen. Ben nu ook een lezing en workshop aan het voorbereiden. In eerste instantie voor mijn collega's in Sleidinge, maar ook voor de volgende bijeenkomst, in oktober, van de nieuwe beroepsvereniging van danstherapeuten. Ann Chatar heeft mij dat gevraagd. Naar aanleiding van enkele casussen, die ik schreef de voorbije maanden, wil ik een workshop uitwerken omtrent het voorkomen van het 'het poëtisch-zintuiglijke' bij het 'distale' aanwenden van het lichaam, meer specifiek dan 'de handen'. Ik werk daar wel graag rond: ben een paar boeken aan het lezen in voorbereiding, oa 'homo ludens' van Huizinga en ook een paar boeken van de schrijver Peter Verhelst, die in zijn romans lichaamsobsevaties en acties heel 'effortiaans' beschrijft, maar wel dan in poëtisch-prozaïsche taal... Enfin, het zou leuk zijn moest je ook kunnen aanwezig zijn die dag. Via émail zal je wel op de hoogte gehouden worden van Ann. Het zal doorgaan op een zaterdagnamiddag te Antwerpen, in oktober. We zullen ook een werkgroep opstarten met mensen die willen oefenen ahv casussen, met de LMA. Ik heb daarvoor een vrouw gecontacteerd hier in Gent, die vroeger in New York gestudeerd heeft daarvoor en die technisch heel goed is in het observeren en benoemen. Ze is geen therapeute, wel een dansdocente, maar in die zin wel interessanter omdat ze niet meteen gaat interpreteren en je wel bij de objectieve observatie houdt. Iets waar danstherapeuten soms te snel overheen gaan. Allemaal dingen, die ik jou wou vertellen en nog veel meer, maar ik ga nu stoppen en mijn bedstee opzoeken. Ik wil alleen nog zeggen dat jouw beschrijvingen over o.a. de Misti en jouw samen joggen ook heel zintuiglijk zijn. Ik had het al over 'die ontroering' die ik voelde bij het lezen, maar ook het imaginair-visueel lijfelijke van jouw existeren in Arequipa en omgeving, projecteert zich zo voor mijn ogen, de tactiliteit ervan is quasi grijpbaar. Mooi, mooi ... ik ben ook een trotse nonkel!
Hasta luego,
Nonkel Joris
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
