Chevere

Na 14 uren vliegen en 18 uren busreis ben ik vorige week woensdag moe maar goed aangekomen in Arequipa. Arequipa, ook wel la Ciudad Blanca genoemd omwille van de witte kleur van de lavasteen waarin de huizen gebouwd worden, is in mijn ogen groots, bruisend en uniek. Ze ligt aan de voet van de Misti, een gigantische vulkaan van 5000 meter hoog. Waar je ook bent in de stad, overal is deze machtige berg met zijn besneeuwde toppen te zien. De mensen hier zeggen dat de Misti de geliefde van de stad is en dat hij met zijn mannelijke kracht de beeldschone witte stad beschermd.
Dagelijks verplaats ik me met de overladen minibusjes doorheen deze stad op weg naar verschillende unieke plekken waarin ‘OPA NiñosLibres’, het project waaraan ik nu deelneem, werkzaam is:
‘Bario Juan XXIII’ is een arme buitenwijk van Arequipa die veel problemen kent zowel op de zanderige straatjes (criminaliteit) als in de huizen van de mensen (alcoholisme, verwaarlozing en misbruik van kinderen…). Met enkele vrijwilligers proberen we de kinderen van deze wijk een houvast te bieden: 2 dagen in de week organiseren we spelen, sporten, dans en workshops rondom een wisselend thema. De kinderen zijn naar mijn mening heerlijk energiek en expressief in iedere beweging. Ze maken makkelijk contact en zoeken nabijheid en spel op.
In de ‘Albuergue’ in de wijk Alto Selva Alegre worden kinderen en jongeren opgesloten naar aanleiding van contact met politie. De redenen van opsluiting zijn te verschillend, schrijnend en gaan van stelen tot achtergelaten door ouders. De kinderen blijven daar voor zeer wisselende perioden van enkele dagen tot 3 maanden. Vier dagen per week bezoeken vrijwilligers van het ‘OPA NiñosLibres’ deze jongeren om samen te sporten of te werken rondom een educatief thema. Ik participeer drie dagen en knutsel, sport en dans samen met hen. Op dit moment werken we aan een choreografie op de hier oh zo geliefde beats van reggaeton muziek. Deze beats weerklinken, samen met de meer traditionele Peruaanse muziek overal: in de straten, in de busjes, in winkels, eetgelegenheden en hier thuis.
Met hier thuis bedoel ik het gezellige en warme huis van Roberto, Carmen en hun kinderen Renato en Laura. Roberto is mede oprichter van het project en de stuwende kracht van de vrijwilligerswerking, fondsenwerving en hulpverlening op zeer veel verschillende vlakken. Hij is zeer bezorgd om het welzijn van de mensen van deze stad en doet er alles aan om het leven van velen dragelijker te maken. Carmen, marde de la familla, een zachte, lieve en intelligente vrouw die het familiale leven hier mogelijk maakt en alles draaiende houd. Bovendien is ze sportief. Iedere dag gaan we 3 kwartiertjes samen joggen in de kilte van de Arequipeense ochtend en de schaduw van de besneeuwde bergtoppen. Wanneer we samen koken of eten babbelen we gezellig over koetjes, kalfjes, de wereld en zijn inwoners. Met Laura en Renatois het altijd lachen geblazen. Ze willen steeds Engels met me praten. Ik hoop dat ik ze met mijn Engels van onder het vriespunt niet nog meer verwar… In de bredere familie van Roberto en Carmen ben ik super welkom. Ik krijg altijd een dikke knuffel van de oma en een lekker bord aroz con pollo van Tia Sandra wanneer ik met nichtje Mairene piano oefen. Aan warmte en gezelligheid heb ik dus geen tekort.
Wanneer ik hier op mijn kamertje naar de helblauwe lucht staar bedenk ik me soms hoe laat het is in België of in India. Die verschillen voelen zo vreemd aan. Toch zijn de 16730 km van hier tot India overbrugbaar in mijn dromen en lijken Lieven en ik min of meer dezelfde ervaringen te delen.
…Heerlijk om hier ook tijd te hebben voor dergelijke filosofische en melancholische buien…
Maar nu weer over tot de orde van de dag: Ik stuur jullie samen met dit verhaal wat Peruaanse zon en warmte en wens jullie een fijne vakantie of energieke werktijd!
Heel veel liefs van Sofia